White Door
03Ιαν.09
«It ‘s the first white door on your left.» και σε λίγο βρέθηκε με τις βαλίτσες στο πεζοδρόμιο, λίγο μετά τη δύση του ήλιου, με την πρώτη υπόνοια πάγου ήδη κάτω από τα πόδια της. Αναστέναξε κι έβαλε το κλειδί στην πόρτα. «Welcome home baby!» σκέφτηκε πριν σκύψει να μαζέψει την σκορπισμένη αλληλογραφία από το πάτωμα.
Filed under: Δικά της..., Μνήμες, Χειμώνας, La vie en rose, Ma vie est grise | 6 Σχόλια
Ψιλή κουβέντα πιάσαμε
Πνευματικά Δικαιώματα
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 Unported License.
Οι περιπέτειες μιας γαλαζοαίματης 
Θα κοιμηθώ στο πάτωμα, και θα ονειρευτώ πως η αγάπη είναι ένας σωματέμπορας εγωισμός, και θα το πάρω απόφαση
Καλή χρονιά
επήες πίσω α;
Καλώς όρισες, Μεγαλειοτάτη μου! 😀
Μικρές οι διακοπές. Εν καλή τζιαι η μοναξιά έ;
τι φιλόξενη εικόνα
μοιάζει έτσι το σπίτι σου;
Φλεγόμενε, έχετε το ταλέντο να οδηγείτε τα κείμενά μου σε εντελώς αλλού κατευθύνσεις από αυτές που σκεφτόμουν αρχικά. Ευχαριστώ που μου θυμίζεται ότι δεν ζουν όλοι μες το κεφάλι μου. Καλή χρονιά.
LiberatedBoy I didn’t really have a choice. Deadlines…
Ρενατένια μου ευχαριστώ!
Διάσπορε οι διακοπές μου μόνο μικρές δεν ήταν. Όσο για την μοναξιά, εν λίο έννοια σχετική. Ούτε εδώ ούτε στο πατρικό μου δεν είμαι όσο μόνη όσο θα ήθελα. Having said that, εδώ έχω περισσότερες ευκαιρίες για μοναχικούς περιπάτους, οπότε ναι, εν καλή τζαι η μοναξιά.
Ρίτσα, το εξωτερικό όχι. Θέλει χρόνο και πολύ προσοχή (ή καλοπληρωμένο κηπουρό) για να έχεις έτσι φιλόξενο κήπο. Μέσα όμως, θέλω να πιστεύω ότι είμαστε φιλόξενοι. Δυστυχώς δεν είχα ακόμη επισκέψεις για να μου το επιβεβαιώσουν, αν και έχω καλέσει επανηλειμένως πάρα πολύ κόσμο. Υποθέτω το ότι είμαι στη μέση του πουθενά (ή των πάντων) δεν είναι ακριβώς appealing…