Κάτω απ’ τις πορτοκαλιές…

03Ιολ.07

Είναι παράξενο πως με τα χρόνια αναπτύσσω μια ικανότητα να αποκόπτομαι όλο και πιο πολύ από τα πράγματα και ταυτόχρονα να δένομαι όλο και πιο πολύ μαζί τους.  

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι που τις περνώ κάτω από δέντρα οπορωφόρα, σε περιβόλια αγαπημένα, με παρέα εκλεκτή. Είναι κάτι νύχτες στερεότυπες σχεδόν, ονειρικές, λάγνες, νωχελικές. Βράδια μεθυστικά, που με πειράζει το κρασί και μετρώ διπλά τα λόγια μου, για να μην το μετανιώσω το πρωί, να μην πω τα μυστικά μου, όσο κι αν επιμένεις να πίνεις από το ποτήρι μου…

Τις νοσταλγώ αυτές τις νύχτες. Τις προσμένω όσο λίγα πράγματα. Η Δανάη και ο Αντρέας θα λένε ιστορίες πάλι, από αυτές που δε βαριέμαι ποτέ να ακούω. Η Μαρίνα θα τραγουδήσει όπως πάντα, ίσως, λέω ίσως, αν με μεθύσεις να τραγουδήσω κι εγώ, αν και δεν το κάνω πια τόσο συχνά. Ο Αλέξανδρος θα τη συνοδεύει στην κιθάρα, μέχρι να χαθεί στη μαγεία της ίδιας του της μουσικής και χρειαστεί να του ψιθυρίσει η Μαριάννα στο αυτί το «σύνθημα» για να ξανακατέβει στον κόσμο μας. Η Σοφία θα ανησυχεί πως είναι αργά και πώς θα ξυπνήσει αύριο να πάει στη δουλειά; Κανείς δε θα της δίνει σημασία. Καλά, ίσως ο Στέφανος, λίγο, αλλά για άλλους λόγους… Ο  Σωτήρης θα προσπαθεί για άλλη μια φορά να μου εξηγήσει  κάτι, δεν έχει σημασία το τι, μου αρέσει να τον ακούω να μιλά, μέχρι να μας διακόψει το γέλιο της Δάφνης, σαν σιντριβάνι χαράς θα πλημμυρίσει τον αέρα γύρω μας, ποιος θα την κάνει να γελάσει;

Εσύ; Μπορεί, έτσι κι αλλιώς, κάτι τέτοιες νύχτες δε βάζεις γλώσσα μέσα. Φοβάσαι τη σιωπή και προσπαθείς να την ξορκίσεις με την υπερβολή. Είσαι πάντα πληθωρικός. Ευτυχώς όχι μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις… Έτσι σου συγχωρώ τον πονοκέφαλο. Μη γελάς, μιλάω σοβαρά…

Ο Άρης δε θα μιλά, ίσως να κάτσω πλάι του, να γείρει πάλι στον ώμο μου, να σε δω που θα ζηλεύεις αλλά δε θα κάνεις τίποτα…

Ίσως να προσφερθείς να με πάρεις σπίτι. Αν μπορώ θα το αποφύγω, αλλά αν τύχει, θα φορέσω το καλύτερο χαμόγελό μου και δεν θα αφήσω κανένα να δει πως θα τρέμω. Κι αν το προσέξει κανείς, η Μαριάννα ίσως, που τα προσέχει όλα, θα πω ότι κρύωσα, ξέχασα να φέρω ζακέτα…

Δε θα μιλήσουμε στη διαδρομή, θα σε πιάσουν πάλι οι ντροπές σου, θα είσαι σαν να στέρεψες ξαφνικά από λόγια… Θα με φέρεις σπίτι και θα με καληνυχτίσεις απλά, με ένα φιλί στο μάγουλο… Θα ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και τα σεντόνια μου θα είναι ζεστά. Δε θα μπορώ να κοιμηθώ πάλι… Με τρελαίνουν οι αϋπνίες το καλοκαίρι… Κάτι με βασανίζει και δε μ’ αφήνει να κοιμηθώ, λέει η Μαριάννα…

Μια τέτοια νύχτα, ίσως να σου πω τι είναι αυτό που με βασανίζει. Ξαφνικά. Δε θα το περιμένεις αλλά ταυτόχρονα θα είναι σαν να το ήξερες από πάντα…

«Οι αγκαλιές δεν είναι πατρίδες», είχες πει μια τέτοια νύχτα που μας έπιασε διάθεση αμπελοφιλοσοφίας. Ή καλύτερα περιβολοσοφίας… «Ψάχνω ένα λιμάνι, αλλά δε νομίζω να το βρω σε μια αγκαλιά», συνέχισες. Οι άλλοι σώπασαν. Ούτε εγώ μίλησα άλλωστε. Δεν είχες δίκιο όμως. Εγώ πιστεύω ότι οι αγκαλιές είναι και πατρίδες και λιμάνια και ό,τι άλλο ανάλογο. Απλά εσύ δε βρήκες τις σωστές αγκαλιές… Το έχεις παραδεχτεί, δεν το λέω από μόνη μου. Δε βάζω λόγια στο στόμα άλλων, θυμάμαι όμως κάθε λέξη που έχουν πει. Είτε με συμφέρει, είτε όχι…

Σε μισώ κάτι τέτοιες βραδιές. Και σε θέλω. Νομίζω ότι αυτό λέγεται πάθος…

(Είχα βέλει και τραγούδι, το οποίο «έκλεψα» από τη Γλυκοπατάτα – Νατάσσα. Ήταν το «Να κοιμηθούμε αγκαλιά», σε στίχους Γιώργου Κλεφτογιώργου και μουσική Σοφίας Βόσσου. Τραγουδά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Δεν ακούγεται δυστυχώς, tough luck!)

Filed under: Δικά της...   |  12 Σχόλια