Dance Lovers

04Ιολ.07

 

Καλοντυμένες φιγούρες. Πολύχρωμα κοκτέιλ. Ζευγάρια να χορεύουν. Υποκριτικά χαμόγελα και συγχαρητήρια. Κοινωνικό σχόλιο ανάμεσα στη σαμπάνια και το καναπεδάκι με την απομίμηση σολωμού. Κεριά ανάμεσα στα λουλούδια του κήπου, κάτι τούλια να ενώνουν τους κηροστάτες. Κλασσική γαμήλια διακόσμηση… Τι βαρετοί που είναι οι γάμοι!

– Χορεύεις;
– Να υποθέσω ότι η κουμπάρα βαρέθηκε και προσπαθεί να γεμίσει την ώρα της;
– Έλα! Θέλω να χορέψω και δεν υπάρχει κάποιος άλλος να με χορέψει…
– Καλά πάμε…
– Λοιπόν; Πως σου φαίνεται ο γάμος; Με την αδερφή σου μας έφυγαν τα πόδια για να το οργανώσουμε…
– Ωραία είναι. Πολύ περισσότερος κόσμος από όσους θα καλούσα εγώ αλλά εντάξει, δεν είμαι εγώ που παντρεύομαι.
– Ας είναι καλά η συμπεθέρα. Οι δικοί της καλεσμένοι είναι τρεις φορές οι δικοί σας…
– Δεν τη συμπαθείς.
– Καθόλου όμως!
– Τον Άγγελο;
– Τον Άγγελο τον λατρεύω. Η αδελφή σου δε μπορούσε να βρει καλύτερο.
– Εσύ;
– Τι εγώ;
– Δεν είδα να σε συνοδεύει κάποιος.
– Το προτιμούσα έτσι. Προτιμώ να ακούω «και στα δικά σου» παρά «εσείς για πότε το σκέφτεστε;». Τι αδιάκριτοι που είναι οι άνθρωποι…
– Δηλαδή υπάρχει κάποιος;
– Στο μυαλό μου, ναι. Στο κρεβάτι μου, όχι. Για σένα; Υπάρχει κάποια;
– Στο κρεβάτι μου όχι.
– Στο μυαλό σου;
– Ίσως…
– Μάλιστα…
– Δεν περίμενα να μου ζητήσεις να χορέψουμε. Πίστευα ότι δε θα μου μιλούσες καν…
– Γιάγκο γιατί χωρίσαμε;
– Συγγνώμη;
– Ήμασταν στο hen’s της Δανάης, είχαμε πιει, θυμήθηκε τότε που χώρισε με τον Άγγελο και με ρώτησε γιατί χωρίσαμε.
– Τι της είπες;
– Δε θυμόμουν να της απαντήσω. Θυμάσαι εσύ;
– Ναι.
– Λοιπόν;
– Ήταν τότε που επιστρέψαμε και ήθελε ο πατέρας μου να δουλέψω μαζί του. Ψαχνόμουν, δεν ήξερα τι ήθελα, τσακωνόμουν συνέχεια με τους γονείς μου, έβγαζα τα νεύρα μου πάνω σου, εσύ δεν το ανεχόσουν και…
– … κι είχαμε πάει για Σαββατοκύριακο στο εξοχικό σας. Μία ώρα και τριάντα λεπτά στο αυτοκίνητο σφαζόμασταν. Πως δεν τρακάραμε να σκοτωθούμε…
– Θυμάσαι;
– Ναι, τώρα θυμάμαι…
– Τι θέλεις Δώρα;
– Δεν ξέρω.
– Γιατί μου ζήτησες να χορέψουμε…
– …
– Δώρα;
– Ειλικρινά δεν ξέρω. Ίσως μια ακόμα ευκαιρία.
– Νομίζω σε βάρεσαν τα «και στα δικά σου» στο κεφάλι.
– …
– Δεν το εννοούσα όπως ακούστηκε.
– Το ξέρω.
– Πάμε να κάτσουμε, να μιλήσουμε σαν άνθρωποι.
– …
– (κοιτάζει τα κλειδιά του) Πάμε.
– Που;
– Με εμπιστεύεσαι;
– Υποθέτω.
– Θα σε χρειαστούν κάτι άλλο;
– Μάλλον όχι.
– Τότε έλα και μη ρωτάς που πάμε.

(Ακούμε Amado Mio από τους Pink Martini)

Filed under: Δικά της...   |  18 Σχόλια