Μνήμες Πρωτομαγιάς
Οι σκέψεις μου είναι ανακατεμένες, δεν μπορώ να τις βάλω σε σειρά. Κάνω με το μυαλό δυο βήματα μπροστά και καταλήγω με τη μνήμη πέντε πίσω…
Θέλω να προχωρήσω. Θέλω άλλα να τα θυμάμαι κι άλλα να τα ξεχάσω για πάντα. Θέλω να θυμάμαι εκείνη την παραλία τη σπαρμένη με κοχύλια. Πρωτομαγιά στην Μυτιλήνη. Λίγο έξω από την πόλη.
Θέλω να θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι στην ταβέρνα. Τρώγαμε κάτι τηγανητό, το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, με πειράζει το πολύ λάδι… Κι όμως δε θ’ άλλαζα εκείνο το μεσημέρι με κανένα άλλο. Μύριζε θάλασσα, μ’ έκαιγε ο ήλιος, δεν είχα βάλει αντηλιακό, φορούσα εκείνο το μεγάλο άσπρο καπέλο.
Θέλω να θυμάμαι το γαρύφαλλο που έκοψες από εκείνον το κήπο για να μου το χαρίσεις. «Το θέλω…», είχα πει και μου το έφερες. Τότε έκανες ακόμα όσα ήθελα…
Θέλω να θυμάμαι εκείνο το τραγούδι που ακούγαμε στην επιστροφή. Σ’ αγαπώ με το σώμα, δίχως νου…
Θέλω να ξεχάσω… Όλα όσα έγιναν όταν επέστρεψα. Όταν επιστρέψαμε. Την αγαπούσες άραγε; Δε θα τολμήσω ποτέ να ρωτήσω. Άλλωστε η αγάπη είναι μεγάλη λέξη, μεγάλη έννοια, ίσως ακόμα να μην την έχεις νιώσει. Ούτε εγώ ξέρω αν την έχω νιώσει αληθινά…
Θέλω να ξεχάσω… Θέλω να σκέφτομαι μόνο μπροστά, το ταξίδι που ετοιμάζω για φέτος. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα σε ποιο νησί, περιμένω προτάσεις… Με καλή παρέα, σε παραλίες αμμουδένιες, χωρίς κοχύλια. Να μη μου θυμίζει τίποτα το ταξίδι που κάναμε μαζί…
Θέλω να ζήσω αυτό το καλοκαίρι.
Και δεν με ενδιαφέρει τι θέλεις να κάνεις εσύ…
Filed under: Δικά της..., Επετειακά, Μνήμες | 13 Σχόλια
Ψιλή κουβέντα πιάσαμε
Πνευματικά Δικαιώματα
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 Unported License.
Οι περιπέτειες μιας γαλαζοαίματης 
Μακάρι να ζήσεις τις πιο όμορφες στιγμές για να ξεχαστούν όσες σε πονούν. Δεν είμαι φαν του να ξεχνώ, αλλιώς δεν μαθαίνω. Στον καθένα βέβαια, λειτουργεί διαφορετικά.
Πολλά χρωματιστά κοχύλια και σαλάτα χωρίς λάδι σου στέλνω 😛
Καλό μας μήνα Μεγαλειοτάτη
megaleiotath sas proteinw na afhsete to nhsi kai na er8ete barkelwnh
Να το ξεχάσεις, αποκλείεται. Αλλά θα έρθει μια μέρα (ελπίζω να έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται), που δεν θα πονάει πια.
Εύχομαι το επόμενο καλοκαίρι να σου φέρει στιγμές που όταν θα τις σκέφτεσαι, ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη σου.
Θέλω να ζήσω αυτό το καλοκαίρι.
Και δεν με ενδιαφέρει τι θέλεις να κάνεις εσύ…
Είσαι σε πολύ καλό δρόμο, Μεγαλειοτάτη μου! Μόνο μπρος να κοιτάς από δω και πέρα! 😉 Φιλιά
Κι όμως δεν θ’άλλαζα εκείνο το μεσημέρι με κανένα άλλο….
Θέλω να ζήσω αυτό το καλοκαίρι όσο δεν έζησα κανένα άλλο….
Θα μυρίζει αντηλιακό,θα ακούω τραγούδια που θα μιλάν για καινούργιες αγάπες…
Το θαλασσινό αεράκι θα μου σκορπάει τα μαλλιά ….
BeBe , ευχαριστώ για τις ευχές και ανταποδίδω. Καλό μας μήνα !
Zappa, Βαρκελώνη; Καθόλου άσχημη ιδέα…
3pd, αυτή η μέρα έχει ήδη έρθει. Δεν υπάρχει πόνος, απλά λίγο παράπονο για στιγμές που εγώ θεωρούσα αληθινές, ενώ ήταν πασπαλισμένες με υποκρισία…
Ευχαριστώ για τις ευχές και ανταποδίδω, βεβαίως, βεβαίως…
Ρενάτα, όχι στα πισωγυρίσματα ! (Κι αυτό το φωνάζω κυρίως για να το πιστέψω εγώ)
Μικρή Μαρίκα καλωσόρισες ! Από ότι βλέπω, εσύ είσαι ήδη μέσα στο καλοκαιρινό πνεύμα !
με το μπλε και με τ’ασπρο τ’ουρανού…
και συμφωνώ με τη Ρενάτα. σε πολύ καλό δρόμο…
Krot, θέλω να σημειώσω ότι άλλος ο κύριος που αναφέρω πιο πάνω και άλλος ο παραλήπτης της ενότητας «Σου γράφω πάλι από ανάγκη…» Τον πιο πάνω, τον έχω ήδη ξεπεράσει – ελπίζω δηλαδή-.
Με τον παραλήπτη είμαι κολλημένη…
«Με τον παραλήπτη είμαι κολλημένη»
με πρόλαβες…
κι’ όμως η νοσταλγία έχει ένα ίδιον.
τεμαχίζεται σε στιγμές.
με την βοήθεια του πανδαμάτωρος,
μένουν οι όμορφες…
Allmylife, ελπίζω πράγματι να μένουν μόνο οι όμορφες, όπως ελπίζω και να γίνει το αδύνατο δυνατό…
ήσουν λοιπόν σε καλό δρόμο τότε που το έγραψες ή που τα ένιωσες όλα τούτα!!
… άλλος ο κύριος που αναφέρω πιο πάνω και άλλος ο παραλήπτης …
επομένως, τα πρόσωπα τα έχουμε ήδη ξεπεράσει. Οι στιγμές κα ό,τι αυτές αντιπροσωπεύουν είναι που λείπουν
Καλές διακοπές 🙂
Νεφελόεσσα, ναι, ότι αξίζει είναι οι στγμές, έτσι δε λένε;