Me and my name

27Νοέ.07

 

 

Η Ρενάτα μου με κάλεσε σε ένα παιχνίδι. Update: Η κυρία Ντόλυ με κάλεσε στο ίδιο παιχνίδι. Να πω που θα ήθελα να δω γραμμένο το όνομα του blog μου. Αυτό σηκώνει συζήτηση. Μεγάλη. Διότι δεν είμαι σίγουρη αν ξέρω που θα ήθελα να δω την περσόνα μου και το blog μου.

Πουθενά θα έλεγα. «Οι περιπέτειες μιας γαλαζοαίματης» είναι ο δικός μου χώρος. Αποκλειστικά δικός μου. Το ότι σ’ αυτόν προσφέρουν κι άλλοι, δεν έχει καμία σημασία. Παραμένει δικός μου. Έβαλα και το σημαδάκι για τα πνευματικά δικαιώματα, είμαι καταχωρημένη να κινηθώ νομικά ενάντια σε όποιον παραβιάσει το χώρο μου. Και θα το κάνω. Αν μη τι άλλο, επειδή έχω και μια περηφάνια ως νομικός.

Και η QueenElisabeth είμαι εγώ. Ελεύθερη από τα πρέπει της ζωής μου, εδώ λέω ότι σκέφτομαι. Με παρρησία. Και χωρίς το φόβο του να πληγώσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Εδώ λέω όσα δεν μπορώ να πω αλλού. Από υποχρέωση, καθήκον ή απλά επειδή η μαμά μου, μου έμαθε τρόπους. «Ελισάβετ/Έλσα» είναι το όνομα που θα διάλεγα αν διάλεγα το όνομα μου. Το όνομα μας όμως είναι κάτι δοτό. Άλλοι το διαλέγουν. Αυτό που διαλέγουμε εμείς για τον εαυτό μας, οι περισσότεροι το κρατάμε κρυφό, κι αυτή είναι η ομορφιά του (αν κι εμένα, υπήρχε κάποιος που το ήξερε και με φώναζε Έλσα).

Αυτό τώρα το όνομα που μου δόθηκε το έχω δει γραμμένο σε διάφορα μέρη. Σε βραβεία, πιστοποιητικά, σε ποιήματα (ένα από αυτά με έχει στοιχειώσει, είναι σαν να λέει την ιστορία της ζωής μου), σε βιβλία (ως ηρωίδα, τραγική συνήθως αν και υπάρχουν και εξαιρέσεις), σε μενταγιόν, σε προσκλήσεις, σε προγράμματα θεατρικών παραστάσεων, σε αφίσες συναυλιών και κονσέρτων, το έχω ακούσει σε τραγούδι, το έχω διαβάσει σε γράμματα και emails.

Θα ήθελα να το δω και αλλού. Στο εξώφυλλο ενός (ή και περισσοτέρων) βιβλίου, στα closing credits μιας ταινίας (εκεί που λέει written by), στους τίτλους ιδιοκτησίας ενός σπιτιού (κατά προτίμηση ενός πολύ συγκεκριμένου σπιτιού), σε alternative ένθετο εφημερίδας (μαζί με κείμενό μου). Κάποτε ήθελα να το δω και σε πρόγραμμα παράστασης στην Επίδαυρο αλλά το έδιωξα γρήγορα αυτό το όνειρο…

Είμαι άνθρωπος ματαιόδοξος και το ξέρω. Αυτή είναι η γοητεία μου, λέει ο Α. και δεν μου αρέσει να του πηγαίνω κόντρα. Αλλά και αυτό το παιχνίδι παίζει λίγο με την ματαιοδοξία μας, μας καλεί να είμαστε φιλόδοξοι. Γι’ αυτό προσκαλώ με τη σειρά μου:

τον Mithrandir, τη Lisadel, τον Μr E., την Εvita και την BeBe.

(υγ: Δεν είμαι ξανθιά! Ακούμε Roxie από το musical Chicago.)

Filed under: της Μπλογκο-Φρουτοπίας   |  8 Σχόλια