Γι’ αλλού

13Μαρ.08

 Εσύ γεννήθηκες για άλλους τόπους. Η θάλασσα η δική μας δε σου ταιριάζει. Γεννήθηκες για ωκεανούς και βράχια, για ανέμους και σύννεφα, ο ήλιος σε πειράζει, το βλέπω στα μάτια σου, που πρήζονται και κοκκινίζουν το καλοκαίρι, όταν ξεχνιέσαι και δεν φοράς καπέλο και γυαλιά…

Εσύ γεννήθηκες για άλλους τόπους. Μικρή, ένιωθες φυλακισμένη στο σπίτι σου. Λαχταρούσες το «αλλού» κι ας μην ήξερες που ήταν αυτό. Όπως κι εγώ, πνιγόσουν από αυτούς που σου έλεγαν να νιώθεις δικούς σου. Αυτή η φυγή… Πως άντεξες να σε στοιχειώνει τόσα χρόνια;

Στο λέω, εσύ γεννήθηκες για άλλους τόπους. Κι όταν πια έφυγες, από εκείνους, του τόπους τους «δικούς» σου, το κατάλαβες. Γιατί δε σου έλειψε. Κανείς και τίποτα. Βρήκες άλλους ανθρώπους να αγαπήσεις, άλλους δρόμους να περπατήσεις, άλλα κρεβάτια να ονειρευτείς. Μας ξέχασες. Και καλά έκανες…

Γιατί στο έλεγα και δεν με πίστευες. Εσύ γεννήθηκες για άλλους τόπους. Οι τρόποι οι δικοί σου δεν ήταν για εδώ. Οι ιδέες σου ξένιζαν σ’ όσους τις άκουγαν, τους έρωτες σου δεν τους καταλάβαινε κανείς, ακόμα κι όταν χαμογελούσες, ακόμα κι όταν ένιωθες ευτυχισμένη, άκουγες εκείνη τη φωνή, που επέμενε, και δεν έλεγε να σταματήσει, «να φύγεις, να φύγεις«, φώναζε, «δε θέλω να σε βλέπω εδώ«… Ή μήπως αυτό το φώναξες εσύ στη σκιά μου; Δεν θυμάμαι και δεν έχει πια σημασιά.

Εσύ γεννήθηκες για άλλους τόπους. Όπως κι εγώ. Εσύ γεννήθηκες για κάπου μακριά. Για ένα μέρος με δυσπρόφερτο όνομα. Για σύννεφα κι ομίχλη, για ακτίνες ακριβού ήλιου, έτσι, για να καταλάβεις την αξία του. Για βαριά παλτά και κασκόλ, για χαμόγελα μισά, κρυμμένα σε κούπες αχνιστό τσάι. Για νύχτες με το κεφάλι κολλημένο στο παγωμένο τζάμι, να κοιτάς έξω το σκοτάδι, να μαντεύεις τα σχήματα που αλλάζουν τα δέντρα από τον άνεμο.

Κι εγώ… Εγώ γεννήθηκα για αλλού. Το που δεν το ξέρω, το ψάχνω ακόμα. Αν το βρω, θα ‘ρθεις ποτέ να με βρεις;

Filed under: Αφορμές, Πάνω σ' ένα ξένο στίχο, Χειμώνας   |  5 Σχόλια