Μικρόκοσμος
Ήταν ελιτίστρια. Και περήφανη γι’ αυτό. Η δική της ελίτ δεν έχει να κάνει με χρήματα. Λάθος. Τα περισσότερα μέλη της ελίτ της είχαν χρήματα. Εκείνη πάλι όχι. Όχι πια τουλάχιστο. Είχε όμως αυτά που καμιά φορά έρχονται με τα χρήματα. Καλούς τρόπους, παιδεία, class. Ότι κι αν σημαίνει το τελευταίο. Είχε μια έμφυτη αγάπη για το ωραίο, μια τρομερή προσύλωση σ’ αυτά που θεωρούσε ωραία, μια εκνευριστική αδιαφορία για όλα τα άλλα. Ζούσε σε ένα κουκούλι, έναν προστατευμένο μικρόκοσμο, περιτριγυρισμένη από ανθρώπους και ιδέες στην πιο εξιδανικευμένη τους μορφή.
Συχνά το κουκκούλι της τρυπούσε. Και την εξέθετε στην ασχήμια. Στη δυστυχία των ανθρώπων. Στις μικρές και μεγάλες τραγωδίες. Είχε εκπαιδευτεί όμως να κλείνει τις τρύπες γρήγορα. Έτσι κι αλλιώς το κοκκούλι της ποτέ δεν τρυπούσε εντελώς. Η τελευταία του στρώση, πυκνή σαν μαύρο βέλο χήρας κι ανθεκτική σαν ατσάλι, την προστάτευε. Από όλα. Δεν άφηνε κανέναν να δει πoια πραγματικά ήταν. Μόνο το περίγραμμα. Και πόσα μπορεί να συμπαιρένει κανείς από ένα περίγραμμα; Ένα περίγραμμα που δεν ήταν καν το δικό της. Το φόρτωνε στολίδια, γούνες, αρώματα. Κι έμενε προστατευμένη. Απόμακρη. Αυστηρή. Μόνη.
Μπορούσε να βγει από το κουκκούλι της όποτε ήθελε. Αλλά το έκανε σπάνια. Γιατί ήξερε πως πολύ λίγοι άνθρωποι άξιζαν τον κόπο. Γιατί δεν ήθελε να εκτεθεί σε κάτι κατώτερό της. Γιατί ήταν ανώτερη. Και το ήξερε. Κι ας ήταν αλαζονεία και έπαρση να το παραδέχεται, ποτέ άλλωστε δεν υποστήριξε ότι δεν είχε ελαττώματα. Είχε. Πολλά, αμέτρητα. Που τα αγαπούσε όμως όλα. Ως το τελευταίο. Και ένα από αυτά ήταν η αδιαφορία. Όχι η περιφρόνηση, η αδιαφορία. Για πράγματα που θεωρούσε κατώτερα. Κι ήταν πολλά… Κι αν από ευγένεια δεν έδειχνε την αδιαφορία της, αυτό δεν σήμαινε ότι ενδιαφερόταν. Όταν δεν είχε να πει κάτι σιωπούσε, αλλά σπάνια κάτι ήταν τόσο πλήρες ωστε να το κοιτάζει εκστατική χωρίς να μιλάει. Περισσότερες ήταν οι φορές που είχε να πει τόσα πολλά που απλά δεν ήθελε να μπει στη διαδικασία να συζητήσει…
Κι όταν κάποτε τη ρώτησαν αν πράγματι ήταν τόσο σκληρή κι αδιάφορη, κι αν πράγματι δεν ήθελε να κάνει κάτι για να γίνει ο κόσμος καλύτερος, απάντησε χωρίς πολλή σκέψη -γιατί η απάντηση ήταν μέσα της καιρό, απλά δεν είχε ειπωθεί ποτέ- ότι το μόνο που άξιζε να κάνει ήταν τους ανθρώπους του μικρόκοσμού της να χαμογελούν κάθε μέρα κι ότι αν ο καθένας το έκανε αυτό θα ήταν υπέραρκετό. Αυτός που της έκανε την ερώτηση δεν της ξαναμίλησε. Όχι από απαξίωση ή θαυμασμό. Νομίζω ότι απλά δεν κατάλαβε τι του είχε πει…
(Αφιερωμένο. Ακόμα κι αν ο παραλήπτης δεν το διαβάσει ποτέ. Ακούμε Άλκηστη Πρωτοψάλτη, «Τα δυο παλτά» )
Filed under: Αφορμές, Δικά της... | 15 Σχόλια
Ψιλή κουβέντα πιάσαμε
Πνευματικά Δικαιώματα
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 Unported License.
Οι περιπέτειες μιας γαλαζοαίματης 
χμμμ…
δεν μου πολυαρέσει αυτή η κυρία, αν και καταλαβαίνω -νομίζω- που το πας.
το να αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιες καταστάσεις είναι αδιέξοδες και να μην τις παλέυεις πια, δεν είναι ταυτόσημο με την αδιαφορία, για μένα.
με ενοχλέι η αδιαφορία. είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί.
το τραγουδάκι έχει ένα άλλο υπονοούμενο πάλι… 🙂
«…ότι το μόνο που άξιζε να κάνει ήταν τους ανθρώπους του μικρόκοσμού της να χαμογελούν κάθε μέρα κι ότι αν ο καθένας το έκανε αυτό θα ήταν υπεραρκετό.»
Δεν είναι λίγο αυτό , Μεγαλειοτάτη μου! 🙂
Κροτούλα η φαινομενική αδιαφορία ίσως να είναι ένα είδος άμυνας. Ίσως πάλι όχι. (To πιο πάνω κείμενο στέλνει ένα σωρό διαφορετικά μηνύματα. Μην προσπαθήσεις να τα καταλάβεις όλα, πολλά είναι αντιφατικά. Καλά κατάλαβες πάντως…)
Ρενάτα μουν thanks! That was my point!
αν οι γούνες είναι οικολογικές μου «πολυαρέσει» εμένα αυτή η κυρία…
και η αδιαφορία άμυνα..(έχει κάτι το παρακμιακό που λέγαμε και που αγαπώ πολύ…)
μα πιο πολύ απ’ όλα το τραγούδι που επενδύει τα λόγια σου.
Καλησπέρα Μεγαλειοτάτη.
να γίνω πιο σαφής:
παρακμιακή εννοώ την κυρία.
μου θυμίζει ηρωίδες του Τέννεσυ ..
επίσης πολύ θα ήθελα να της μοιάσω.
το κοινο μας είναι ο μικρόκοσμος και η στάση της απέναντι σε εκείνους που αγαπά..
και το «νεόπτωχον»
:)))
Η επιλεκτικότητα στις επαφές δείχνει γνώση του τι επιζητούμε αλλά και την υπόστασή μας μέσα από αυτές. Πολυ χτίζουν «χρυσές» φιλίες αλλά μάλλον δεν είναι αυτό που σε γεμίζει.
Όλοι μας λίγο πολύ λειτουργούμε έτσι. Δείχνουμε αδιαφορία, ο καθένας βέβαια με τον τρόπο του. Είναι η τάση της εποχής ή ελλειματική προσαρμογή του ανθρώπου στους σύγχρονους ρυθμούς; Και επειδή δεν είμαστε και από πέτρα για να μην καμφθούμε από τις τραγωδίες στήνουμε την εμφάνισή μας σαν τοίχο μπροστά από το συναίσθημά μας. Τόσο εύκολο και ασυναίσθητα επιτεύξιμο.
Η σκληρότητα είναι δείγμα ανθρωπιάς;
Σαφώς εάν ρυθμίσουμε το μικρό μας σύμπαν ορθά, το πλέγμα των άπειρων μικροκόσμων μας θα λειτουργήσει αρμονικά. Οι πληγές στο είναι και το εγώ μας είναι αναμενόμενες και προκαλούν δυσαρμονίες. Ωστόσο είναι στο χέρι του ρυθμιστή να επαναφέρει την τάξη, είναι στο χέρι μας να κρατήσουμε την μνήμη ως διδαχή και να δούμε μέλλον με άλλο μάτι.
Χαιρετισμούς
Ελένη 1, οι γούνες είναι πάντα οικολογικές. Είπαμε, έχει παιδεία… Και ήξερα ότι θα σου άρεσε το τραγούδι…
Ελένη 2, έχουμε χρόνια μπροστά μας, μπορεί κάποτε να της μοιάσουμε. Όσο για το «νεόπτωχο», νομίζω έχεις καταλάβει την (δικαιολογημένη) εμμονή μου. Αν όχι, θα το εξηγήσω κι αυτό κάποτε… Κι ας το καταλάβουν μόνο οι μυημένοι… 😉
Captain Harbour, καλωσήρθατε! Κατ’ αρχήν δεν γράφω απαραίτητα για μένα. Δημιουργώ ιστορίες, οι χαρακτήρες τους έχουν χαρακτηριστικά μου, αλλά δεν ταυτίζομαι απαραίτητα μαζί τους. Και πολλές φορές έχουν απόψεις που δεν ασπάζομαι. Κατά τα άλλα, πολύ καλά το πήρατε…
Μικρή Μεγαλειοτάτη, αν ο καθένας μας φρόντιζε να κάνει τους ανθρώπους του να χαμογελούν, ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος, μια και ΟΛΟΙ θα χαμογελούσαν…
Κυρία Ντόλλυ, αυτό ακριβώς ήθελα να πω…
Πολύ μου άρεσε αυτό. Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αξίζουν τον κόπο αλλά πολύ λίγοι παίρνουν τη ζωή παρακάτω.Και είναι επώδυνο για αυτούς που ανήκουν σε αυτή τη μειοψηφία να ζούνε στο κόσμο των πολλών. Δεν είναι αλαζονεία, είναι ασυμβατότητα ψυχικού κόσμου. Αλήθεια, δεν νιώθει μοναξιά η ηρωίδα σου; Υπάρχουν βέβαια οι άνθρωποι που πραγματικά δεν χρειάζονται άλλους ανθρώπους μέσα στη ζωή τους αλλά και αυτοί λίγοι είναι.
Τι να σου πω επιβάτη μου ίσως να ήταν τυχερή και να γνώρισε τους λίγους ομοϊδεάτες της…
«Μου τη δινει «να βλεπουν μεσα μου..
την ξερω καλα την κυρια..
εψαχνα φωτο για μια μου αναρτηση και 3 φορες με εφεραν οι επιλογες μου εδω..
Υπεροχο κειμενο!
Talikser, τη βρήκες τη φώτο που έψαχνες τουλάχιστο; Γιατί κι εμένα μου τη δίνει όταν βλέπουν μέσα μου…
Την βρηκα..αλλα δεν θα τη βαλω..κι αν τη βαλω θα σε αναφερω..
γιατι το μεσα μου..το εβγαλες τοσο καλαισθητα:)
Δε χρειάζεται να με αναφέρεις. Κι εγώ από αλλού τις βρίσκω τις εικόνες μου. Νομίζω μόνο μία ή δύο είναι δικές μου.